Een goed gesprek met jouw innerlijk kind

Hoe is het eigenlijk met jouw kleine ik? Luister je wel eens serieus naar haar of hem? Over het thema innerlijk kind wordt veel geschreven. Misschien soms wel eens tot in den treure toe. Maar het blijft een belangrijk onderwerp. Waarom? In de eerste plaats zien we de kleine ik in onszelf veel te weinig. Laat staan dat we er oor voor hebben om ernaar te luisteren, waarmee we overigens tegelijker tijd veel dingen in onszelf negeren. Vooral zaken als oude onverwerkte stukken, waar onze kleine ik ons aan wil herinneren, als we door gebeurtenissen of personen worden getriggerd in bijvoorbeeld pijn, verdriet, teleurstelling of boosheid. In de tweede plaats, hij of zij schenkt je daarmee groeikansen om uit oude stukken te stappen, die jou blokkeren op je weg. Bijna altijd, wanneer we met onszelf in een neerwaartse spiraal terechtkomen, is het onze kleine ik, die ons vertelt dat we iets te helen hebben.

Hoe we nu tegen het leven aankijken wordt gevormd in de fase tussen het in de baarmoeder zitten en ongeveer je 10^de of 11^de jaar. Je incarneert vol goede moed als ziel in een menselijk lichaam met een zelf gekozen verhaal om te gaan leven op de aarde, maar wanneer je uiteindelijk het leven binnenstapt, dan merk je dat er veel is wat je beïnvloed. Je ouders, broers, zussen, school, vrienden, vriendinnen, werk en allerlei situaties, die zich aandienen, beïnvloeden jouw pad. Een pad dat niet alleen maar moeiteloosheid kent. Dat zou fijn zijn als dat wel zo is, maar ook betekenen dat we niet uitgedaagd worden om te groeien. Onze ziel is niet alleen gekomen om iets te brengen op de Aarde, maar ook om te willen leren en groeien. Iets te halen. De tijd in onze vroege jeugd is de periode waarin we onze waarheden vormen over het leven en onszelf gedragspatronen eigen maken, die bepalen hoe we ons door het leven voortbewegen.

Na ongeveer je 11^de neemt het leven de wending dat je steeds verder van je kleine ik wegraakt. Langzaam word je gevormd tot een volwassen persoon. Je wordt gekneed naar de maatstaven van de maatschappij en de kleine ik in jezelf verdwijnt naar de achtergrond. We zijn dan vaak meer aan het overleven dan aan het leven, omdat we ons richten naar de buitenwereld. De meeste mensen denken dat de kleine dan helemaal verdwijnt. Af en toe de kleine ik in jezelf loslaten is vanaf dat moment niet langer acceptabel. Niets is minder waar. Zij/hij zal altijd bij je blijven in jouw menselijke bestaan. Het kan niet eens verdwijnen, het is een deel van jouw ziel, dat geleefd wordt. Juist door uit verbinding te gaan met je kleine ik, raken we ook het zicht kwijt op wie we daadwerkelijk zijn.

Wat mij betreft dus des te belangrijker om zo af en toe weer eens even iets de wereld in te schieten over de kleine ik in onszelf. De dromer, die vanuit haar of zijn diepe innerlijke weten (kinderen hebben nog feilloos de verbinding met de ongeziene wereld in het Universum en alles wat daar leeft) exact weet wat wel of niet kloppend is in de wereld. Maar ook welke weg zij/hij wil gaan in het leven, juist door de nog steeds aanwezige verbinding met de ongeziene wereld. Eenmaal volwassen lopen we op de automatische piloot door het leven, dat inmiddels een illusie geworden is, verweg van onze zielenwaarheid. Daarom is het belangrijk om regelmatig de tijd te nemen om in gesprek te gaan met jouw kleine ik. Het maakt jouw weg van zelfontwikkeling verder compleet en bovendien helpt het je jouw zielenwaarheid helder te maken, te leven en te manifesteren.